{"id":32121,"date":"2009-02-23T18:49:00","date_gmt":"2009-02-23T17:49:00","guid":{"rendered":"http:\/\/showbandmarum.scripthelpt.nl\/2009\/02\/23\/het-verhaal-in-woord-en-beeld\/"},"modified":"2018-03-21T12:59:43","modified_gmt":"2018-03-21T11:59:43","slug":"het-verhaal-in-woord-en-beeld","status":"publish","type":"post","link":"https:\/\/showbandmarum.nl\/het-verhaal-in-woord-en-beeld\/","title":{"rendered":"Het verhaal in woord en beeld"},"content":{"rendered":"
<\/a>Wat is er nou precies gebeurd? Dat is de vraag die ik mezelf heel wat keren heb gesteld. Je praat met andere leden, je bekijkt de foto’s en probeert terug te gaan in je herinneringen. Dat is vast een gevoel, wat bij alle betrokken leden heerst. Moet je dat nou op papier zetten? Is het nodig om dit verhaal te vertellen aan de buitenwereld? Ik denk van wel. De beelden zijn al bekend, eigen foto’s zullen in de komende dagen worden verspreid op het internet en wilde verhalen doen de ronde. En dan kun je maar beter de enige juiste versie, ondersteunt door foto’s op je eigen site zetten. Het verhaal is geschreven in een aantal delen. Allereerst vertellen we over de crash en de beleving daarvan. Dit is meteen na het ongeluk geschreven, onder het genot van een warm croissantje in de Duitse opvang. De rest van het verhaal is geschreven in Nederland. De bus na de klap.<\/span><\/p>\n <\/a>Niemand lijkt gewond, althans niet ernstig. Eerlijk gezegd, zie ik de ernst van de situatie niet in. “We hebben een plaat geraakt, maar gelukkig is iedereen ok”, versta ik uit de speakers. Onze begeleidster staat verschrikt voor in de bus. Ik kijk naar rechts en zie een \u2013 vlak daarvoor nog mooie – Audi behoorlijk in de kreukels staan. Rechts voor ons staat een vrachtwagen geschaard (zie foto) op de weg. Er breekt een klein beetje paniek uit. De mensen achterin de bus willen snel naar voren, want je weet niet wat er nog achterop de bus kan knallen. Al snel staat het verkeer achter ons helemaal stil en staan we ‘veilig’ aan de linkerkant van de snelweg tegen de vangrail. Mijn blik gaat naar voren. De voorruit is flink kapot, maar ja, wat wil je als je tegen een plaat (vraag me niet hoe ik hier bij kom) aanrijdt. Na een kwartiertje steek ik mijn neus eens buiten de bus, door de zijdeur. Het aangezicht van de voordeur doet mij schrikken. Die staat er flink buiten! “Dit is echt niet best”, fluister ik tegen iemand die ook nog niet helemaal de ernst van deze klap inziet. Dat gevoel neemt toe, als ik naar voren loop en zie dat de bus aan de voorkant flink is ingedeukt. We zijn onderdeel van een flinke kettingbotsing!<\/p>\n \nDaar sta je dan, jonge kids bij je in de bus. Her en der een knuffel, daar een traan en bemoedigende woordjes. Je schrikt enorm, net zoals de ouders die door hun kroost worden gebeld. Gelukkig kunnen we ze gerust stellen, door soms de telefoon over te nemen en duidelijk uit te leggen, wat er is gebeurd. We staan veilig, leuk was het niet, maar we mogen ons gelukkig prijzen! Onze tripleiders proberen buiten met de massaal uitgerukte Feuerwehr en Polizei een oplossing te zoeken. Natuurlijk verloop dit niet supersnel, andere auto’s liggen finaal in de kreukels en er zijn er mensen waarschijnlijk minder aan toe, hoewel we daar niks van hebben meegekregen.\n<\/p>\n <\/a>Toch vrij snel wordt er een oplossing gevonden, nou ja, we hebben het hier wel over een kleine twee uurtjes. Per zeven personen worden we rond half vier ’s nachts door het Rode Kruis naar een opvangplaats (Malteser Center) gebracht en dat is precies waar dit stukje wordt geschreven, zo na vieren middernacht. Leden druppelen binnen en we zijn blij dat we met elkaar een dak boven ons hoofd hebben. De mensen van het Rode Kruis vangen ons geweldig op met koffie, thee en verse croissantjes en krakelingen. In een hokje hiernaast worden veldbedjes neergelegd, voor leden die toch wel erg zijn geschrokken. De klap komt wat later. Ik besef ook nog niet precies wat er is gebeurd. Misschien schrik ik later wel extra, als ik de fotos en filmpjes van de bus en de rest van de kettingbotsing terugkijk. Het besef komt later\u2026\u2026 Wat wij niet helemaal hebben meegekregen, is dat het plotseling erg glad is geworden met ijzel en sneeuw. Achteraf vertellen de Duitsers, dat niemand dit heeft zien aankomen en de gladheid als een grote verrassing kwam. Het was zelfs zo, dat de hulpdiensten niet eens konden uitrukken vanwege de spekgladde wegen. <\/a>Ondertussen zijn ook een aantal medici gearriveerd in het Malteser Centrum. We krijgen allemaal een papier, waarop we onze naam en adresgegevens moeten zetten. Mocht je iets mankeren, dan wordt de diagnose daarop gezet. De klap blijkt toch wel enige impact te hebben gehad. Vrij snel geeft de noodarts een aantal rustbevelen uit en wordt er her en der een nekkraag bevestigd. Ook de bloeddrukmeter draait overuren en coldpacks worden uit de vriezer gehaald. Het ziet er allemaal best heftig uit, maar de doktoren willen alles uitsluiten. Vermoeidheid, schrik en adrenaline spelen echter een rol. Het is niet gek, dat je een beetje hoofdpijn krijgt van deze situatie. Een zestal personen worden naar het ziekenhuis doorverwezen voor nader onderzoek. Tja, het is toch wel goed om voor de zekerheid wat foto’s te laten maken, zodat je zeker weet dat alles in orde is. Natuurlijk ook in verband met verzekeringskwesties! De punktlichkeit van de Duitsers komt naar boven drijven, maar de zorg is uitstekend.<\/p>\n \nZo spoedig mogelijk is er een soort crisisteam aangesteld. De voorzitter is direct in Nederland begonnen met het regeIen van zaken met onze begeleiders, de pers, een geschrokken Wiebenga Reizen, de chauffeurs, de organisatie in Italie en heeft de secretaris gevraagd de thuisblijvers, ouders, vrienden en familie op de hoogte te houden via de site en is tevens is deze telefonisch bereikbaar voor familieleden. Veel contact dus tussen Duitsland en Nederland, ook om ouders op de hoogte te stellen, die eerst nog een rustige nacht werden gegund.\n<\/p>\n <\/a>Al vrij snel komt uit het ziekenhuis bericht, dat er geen ernstige verwondingen zijn bij onze leden. Dat is een hele opluchting en we zijn blij, dat ze zo snel mogelijk terug mogen naar het Malteser Centrum. Vlak daarvoor arriveerde de politie, voorgegaan door een Duitse cameraploeg, om al onze namen en adresgegevens nogmaals op te schrijven. Dit ook in verband met verzekeringen en eventuele claims. Een vervelend karweitje, wat in feite zitten we verdeeld over twee ruimtes opgesloten, tot ze alle gegevens hebben. Gelukkig stond er wel een lekker ontbijtje voor ons klaar om de maagjes te vullen! De cameraploeg is alleen niet heel welkom, niemand wil met z’n brakke kop op de Duitse tv. <\/a>Het is tijd geworden – na uren van rondslenteren, peukjes roken, de uitermate ruime wc’s bezoeken, kaarten, op een harde stoel slapen en jezelf vervelen \u2013 om een keuze te maken. Gaan we door? Gaan we naar huis? Natuurlijk wil je het liefste in Italie zitten en de geweldige optredens meemaken! In de media wordt al gemeld, dat we de reis voortzetten. Daar lachen we maar om, de keuze is nog niet gemaakt. Natuurlijk hebben de mensen, die uit het ziekenhuis komen, een soort van bepalende stem. Met het crisisteam maken we de afspraak, dat we een gezamenlijke keuze maken, en wordt aangegeven dat ook de stem van de ouders daarin meeweegt. Willen we door, dan moet iedereen daar achter staan, dus ook de ouders van de jongere leden! Niemand mag zich ongemakkelijk voelen. Uiteindelijk wordt de keuze gemaakt om terug te keren naar huis! Lang niet iedereen voelt zich op z’n gemak en de klap is toch te groot om nog vrolijk op te treden bij carnavalsoptredens. Ook denk je aan de nog te rijden kilometers, waarbij het weer niet beter wordt! De kogel is door de kerk, we gaan lekker naar Nederland!
\nHet is nu ongeveer vier uur, vrijdagochtend 19 februari in het jaar 2009. De laptop snort in een opvangcentrum van het Duitse Rode Kruis. Tja, daar zit je dan. Eigenlijk be<\/a>n ik nog niet helemaal bekomen van de schrik. Wat me net is overkomen, moet nog even zakken. Zoveel beelden, indrukken, emoties en ervaringen. Sinds 01.00 uur zijn we vooral bezig geweest, om onze jongere ‘broertjes en zusjes’ op hun gemak te stellen en te vertellen dat alles goed gaat komen. Nu even tijd voor mezelf om alles op een rijtje te zetten, ook al weet ik nog niet wat ik hier mee ga doen. Gelijk publiceren lijkt me niet zo verstandig! We zijn nu vooral blij, dat alles goed is gekomen, hoewel de beelden die ik net heb gezien je anders doen voorspellen.
\nDe reis, die we eerder vanavond om 18.00 uur in Marum zijn begonnen, verliep redelijk voorspoedig. Even snel in Heerenveen twee leden opgehaald en daarna door richting Verona! Vlak o<\/a>ver de grens kunnen we even onze blazen legen en de benen strekken. Snel door naar het Italiaanse land. De film Dirty Dancing \u2013 echt niet mijn keuze, maar goed, ook hier zijn liefhebbers voor – erin en het was al afgesproken dat we na die voorstelling het licht uit zouden doen. Zo gezegd, zo gedaan! De meesten gaven zich over aan de slaap en probeerden de meest comfortabele zit-slaap-houding in de busstoeltjes te vinden. Iedereen lag enigszins in dromenland of dommelde op z’n minst, toen de bus stevig remde. Tja, dat gebeurt wel vaker in het drukke verkeer. Dit keer voelde het wel anders. De bus slingerde en reed naar links. Het asfalt verdween onder de banden, blijkbaar reden we in de berm. Hortend en stotend en glijdend langs de vangrail minderen we vaart en staan we na een grote doffe klap stil. Wat gebeurt er? Het is rond een uur in de nacht.<\/p>\n
\nVoor nu moeten we maar kijken hoe het loopt. De bus rijdt niet meer, misschien komt er een vervangende bus. Misschien gaan we naar Italie, misschien willen we liever lekker naar huis. Misschien kunnen we hier een dutje doen, of blijven we lekker wakker met flinke bakken koffie. Een ding is zeker, dit was me het avondje en nachtje wel. Er zal nog wel even over worden nagesproken, maar het blijkt maar weer dat we een geweldige groep leden hebben. Hoe rustig iedereen de situatie heeft uitgelegd aan zijn of haar ouders. En hoe rustig iedereen heeft gereageerd en meegewerkt. Iedereen zit er ogenschijnlijk relaxed bij, maar diep van binnen besef je dat we echt wel door het oog van de naald zijn gekropen. Een andere stuurbeweging en alles had er heel anders uit kunnen zien. Maar dat is niet het geval!\n<\/p>\n
\nOok in Nederland begint het nieuws bekend te worden. Zo krijgen we te horen, dat het ongeluk aandacht heeft gekregen in Giel Beelen’s ochtendshow op 3FM en staan er persberichten op landelijke en regionale media als de Telegraaf, de Wereldomroep, RTV Noord en het Dagblad van het Noorden. Er barst een soort mediahype los! En het gevolg daarvan is, dat we rond 7 of 8 uur worden platgebeld door ongeruste familie, vrienden en kennissen, die het nieuws in de media vernemen en die niet direct ’s nachts zijn ge\u00efnformeerd, zoals de directe familie. Hm, dit begint toch wel een heel aparte situatie te worden. Het ongeluk wordt breed uitgemeten. Voor ons gevoel een beetje overdreven. Of zagen we zelf de ernst er niet van in?\n<\/p>\n
\nHet crisisteam heeft ook al een Duitse bus voor ons geregeld, die rond 10.00 uur komt voorrijden. We gaan tien man sterk naar de Wiebenga-bus om de bagage over te laden. Na een korte rit, W\u00fcrzburg is overigens best een mooie plaats, komen we aan bij de bus. En dat is wel even schrikken, want nu pas zie je de ravage. Raar om te zien, dat alles in barrels ligt en de voorkant bijna een meter naar binnen is gekomen. De foto’s spreken wel voor zich. Ook de Duitse buschauffeurs laten merken, dat we blij mogen zijn, dat er geen ‘gewonden’ zijn gevallen. Een flinke ‘scheisse’ klinkt. Snel begroeten we de Wiebenga-chauffeurs, die de hele nacht bij de bus zijn gebleven\n<\/p>\n